Zbyt sprawni i niewystarczająco sprawni – kto może grać?

Wszystko zaczęło się od koszykówki na wózkach, w miarę jej rozwoju, nie wszyscy chętni nadawali się do drużyny. Alternatywnie powstało rugby na wózkach, którego założeniem jest to, że zawodnik musi mieć minimum trzy niesprawne kończyny. Otworzyło to nowe możliwości przed osobami z czterokończynowym porażeniem. Dziś te trzy kończyny są ściśle uregulowane przepisami i tym samym jest to jedyna dyscyplina, która dopuszcza możliwość grania takich zawodników.

Co należy zrobić, by zostać zawodnikiem?

Przede wszystkim należy chcieć grać w rugby na wózkach. Następnie należy zgłosić się do lokalnego klubu wybranego z listy. Następny krok to przygotowanie do klasyfikacji, czyli przejścia przez testy nadzorowane przez wyznaczonych klasyfikatorów. Po przyznaniu klasy sportowej wyrażonej w punktach (opisana szerzej w Czemu służy klasyfikacja i kto może zostać klasyfikatorem?), pozostaje już tylko solidny i systematyczny trening odpowiednio zaprojektowany i dostosowany przez trenera drużyny.

Dodatkowo:

Każdemu zawodnikowi przydzielona zostaje klasa sportowa. Suma klas czterech zawodników, którzy znajdują się na boisku, nie może przekraczać wartości ośmiu punktów. Wyjątkiem jest kobieta w drużynie. Za każdą zawodniczkę w grze, przyznawany jest bonus pół punktowy i analogicznie, gdyby cztery były w polu, drużyna mogłaby mieć aż dziesięć punktów.

Przyczyny tego przepisu można doszukiwać się w różnicach fizycznych między kobietami a mężczyznami, lecz przede wszystkim, wynika on z tego, że w tym sporcie jest bardzo mało kobiet, przez co drużyny są mieszane. Warto również zwrócić uwagę na fakt, że dodatkowe pół punktu doliczane jest na poczet całej drużyny, a nie indywidualnie zawodniczce. Działa to jako swoista zachęta do uprawiania tego sportu.

Kto może zostać zawodnikiem?

Każdy zawodnik biorący udział w rugby na wózkach zostaje poddany odpowiednim testom, przeprowadzanym przez klasyfikatora. To na ich podstawie zostaje przydzielony do odpowiedniej klasy sportowej, bo mniej sprawny nie znaczy mniej wartościowy. Polska klasyfikacja została podporządkowana pod kryteria IWRF (International Wheelchair Rugby Federation)  zgodne z wytycznymi IPC (International Paralympic Committee – Komitet Paraolimpijski). IWRF dopuszcza 6 rodzajów niepełnosprawności, a są to:

– zaburzenia siły mięśniowej,
– atetoza,
– ograniczenia biernego zakresu ruchu,
– hypertonia,
– deficyt kończyn,
– ataksja.